اندر احوالات مهاجرت

اندر احوالات مهاجرت

شیخی را از احوالات مهاجرت پرسیدند  ، بگفت هم چون شب اول قبر ماند و
هرکسی را بسته به سنگینی نامه ی اعمالش حکمی دگر است. لیک اهل سلوک
فرموده اند که هفت مرحله دارد و مرتبت هرکدام را ندانی مگر از آن مرحله
به سلامت بیرون آیی و اگر مرد راه نباشی به خوان هفتم نرسی
اول) نیت: آن لحظه است که مهاجر به ستوه می آید و عزم هجرت می کند .از
این نقطه فرد از خاک خود کنده شده است و ولوله ی عزیمت در جانش افتاده و
به جرگه ی مهاجرین پیوسته است. از مناسک  این مرحله سعی بین صفا و مروه و
دویدن به دنبال وکیل و انتظاردر صف طویل درب سفارت و دار الترجمه و آزمون
آیلتس و تافل و نوافل و ال و بل  است و این خود اول قدم است
دوم) استجابت: زمانی است که صبر مسافر به بار می نشیند و مهر ویزای بلاد
خارجه بر پاسپورت وی کوبانده می شود. مهاجر در این مرحله خود را پیروز
ترین مردمان جهان می داند و هم وطنانش را به چشم کور کچل هایی می بیند که
در باتلاق بی فرهنگی و ترافیک و فقر فرو می روند و به خود افتخار می کند
که به زیرکی و رندی از این جهنم جهیده است
سوم) عزیمت: مرحله ی گذاشتن تمام وابستگی ها از خانه و زندگی و متعلقین و
متعلقات  و دوستان و اقوام است.برخی این مرحله را به مرگ تعبیر کنند.با
هجوم خاطرات و دلبستگی ها  اندک اندک ترس و تردید در مهاجر فزونی می
گیرد.سرانجام وی زندگی اش را در چمدانی جمع می کند و پس از گذشتن از زیر
آیینه و قران به سمت ناشناخته رهسپار می شود.فرودگاه امام خمینی آخرین
بخش این خوان است.

چهارم)شعف: مهاجر چون در بلاد کفر فرو می آید  خود را در بهشتی می یابد
سبز و تمیز  و منظم  ،مردمانش خندان و جوی های شراب روان  و لعبتکان
نیمه عریان و مو طلایی شادان  در بیکینی از کنار وی عبور می کنند.
مردان مسلمان را  در این مرحله شعف دو برابر نسوان است و قالباٌ هنوز عرق
راه از چهره بر نگرفته بر در عرق فروشی و  نایت کلاب و بار و دیسکو و
استریپ کلاب  صف می بندند تا  سیر و سلوک عرفانی خویش آغاز نمایند

پنجم) بحران هویت: مهاجر تلاش می کند هویت گذشته اش را فراموش کرده و در
جامعه ی جدید ذوب شود.وی  ناگهان  از کلثوم جوراب آبادی سنگ سری اصل
تبدیل به  کاترینا ماریا سانتا کروز می شود. اگر از جماعت نسوان باشد در
این مرحله  بطور حتم موههای خود را بلوند می کند  و با پوست سیاه سوخته
و ابرو پاچه بزی و کله ی طلایی زهره ی هر بیننده ای را می برد. در این
مرتبه از سلوک دامن های کوتاه  و بیرون انداختن ران های چاق و سلولیتی  و
پوشیدن لباس های آلاپلنگی و استفاده مکرر از کلمات اوه مای گاد و اوه شیت
از اوجب واجبات می باشد

ششم) غربت: در این مرحله مهاجراندک اندک  متوجه می شود که  در دیار جدید
غربیه است و به احتمال قوی غریبه هم باقی خواهد ماند و خودش هم چیزی شبیه
همان مردم کور کچلی است که  از انها فرار کرده است و هیچ سنخیتی با این
مردم خونسرد و مامانی و قد بلند ندارد.  جلوی آینه می ایستد وناگهان می
بیند که یک شرقی کوتوله و احساساتی و قانون گریز و سیاه سوخته است و با
موههای طلایی اش نه تنها شبیه نیکول کیدمن نشده بلکه شبیه هویج شده
است.در اینجا مهاجر ناگهان دچار نوستالژی شدید برای کشک بادمجان  و دلمه
و دیزی با نان سنگک  می شود و به یاد بوی ترمه ی خانوم بزرگ و
قلیون و مزه انار دون کرده و صدای کت شلواری می افتد و دیدگانش از اشک
تر می شود  .

چون بدینجا رسید شیخ سکوت کرد و دهان از گفتار ببست و........را
برداشت و به سمت ... روانه شد. مریدان پرسیدند هفتمین مرتبت چیست؟ نگاه
عاقل اندر سفیهی کرد و گفت: هفتم را  هر کس خودش می نویسد